وَالَّذِینَ اتَّخَذُواْ مَسْجِداً ضِرَاراً وَکُفْراً
وَتَفْرِیقاً بَیْنَ الْمُؤْمِنِینَ وَإِرْصَاداً لِّمَنْ حَارَبَ اللّهَ
وَرَسُولَهُ مِن قَبْلُ وَلَیَحْلِفَنَّ إِنْ أَرَدْنَا إِلاَّ الْحُسْنَى
وَاللّهُ یَشْهَدُ إِنَّهُمْ لَکَاذِبُونَ(107) (سوره توبه)
ترجمه : و ( از میان منافقان ) کسانی هستند که مسجدی را بنا کردند و منظورشان از آن
، زیان ( به مؤمنان ) و کفرورزی ( در آن ) و تفرقه اندازی میان مؤمنان ( و درهم
کوبیدن صفوف مسلمانان ) و کمینگاه ساختن برای کسی بود که قبلاً با خدا و پیغمبرش
جنگیده بود و ( علم طغیان برافراشته بود ) سوگند هم می خوردند که نظری جز نیکی
نداشته اند ( و تنها مرادشان خدمت به مردمان و اقامه نماز در آن بوده و بس ) امّا
خداوند گواهی می دهد که آنان ( در سوگند خود ) دروغ می گویند .
لاَ تَقُمْ فِیهِ أَبَداً لَّمَسْجِدٌ أُسِّسَ عَلَى التَّقْوَى مِنْ أَوَّلِ
یَوْمٍ أَحَقُّ أَن تَقُومَ فِیهِ فِیهِ رِجَالٌ یُحِبُّونَ أَن یَتَطَهَّرُواْ
وَاللّهُ یُحِبُّ الْمُطَّهِّرِینَ(108) (سوره توبه)
ترجمه : ( ای پیغمبر ! ) هرگز در آن ( مسجد ضرار ) نایست و نماز مگذار . مسجدی (
مانند مسجد قبا ) که از روز نخست بر پایه تقوا بنا گردیده است ( و مراد سازندگان
آن تنها رضای الله بوده است ) سزاوار آن است که در آن برپای ایستی و نماز بگزاری .
در آنجا کسانی هستند که می خواهند ( جسم و روح ) خود را ( با ادای عبادتِ درست )
پاکیزه دارند و خداوند هم پاکیزگان را دوست می دارد .
أَفَمَنْ أَسَّسَ بُنْیَانَهُ عَلَى تَقْوَى مِنَ اللّهِ وَرِضْوَانٍ خَیْرٌ أَم مَّنْ
أَسَّسَ بُنْیَانَهُ عَلَىَ شَفَا جُرُفٍ هَارٍ فَانْهَارَ بِهِ فِی نَارِ
جَهَنَّمَ وَاللّهُ لاَ یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ(109) (سوره توبه)
ترجمه : آیا کسی که شالوده آن ( مسجد ) را بر پایه تقوا و پرهیز از ( مخالفت فرمان
) خدا و ( جلب ) خوشنودی ( او ) بنیاد نهاده است ، ( کارش ) بهتر است یا کسی که
شالوده آن را بر لبه پرتگاه شکافته و فرو تپیده ای بنیاد نهاده است و ( هر آن با
فرو ریختن خود ) او را به آتش دوزخ فرو می اندازد ؟ خداوند مردمان ستم پیشه را (
به چیزی که خیر و صلاح ایشان در آن باشد ) هدایت نمی کند .
لاَ یَزَالُ بُنْیَانُهُمُ الَّذِی بَنَوْاْ رِیبَةً فِی قُلُوبِهِمْ إِلاَّ أَن
تَقَطَّعَ قُلُوبُهُمْ وَاللّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ(110) (سوره توبه)
ترجمه : بنائی را که خودشان برپا کرده اند همواره به عنوان ( یک عامل شکّ و تردید
، یا یک نتیجه ) شکّ و تردید ، در قلوب آنان باقی می ماند ، مگر این که دلهایشان
قطعه قطعه شود ( و بمیرند ، و یا این که توبه کنند و به سوی خدا برگردند ) و خدا
آگاه ( از هر چیزی و ) حکیم ( در افعال و دادن جزا و سزای هرکسی ) است .
إِنَّ اللّهَ اشْتَرَى مِنَ الْمُؤْمِنِینَ أَنفُسَهُمْ
وَأَمْوَالَهُم بِأَنَّ لَهُمُ الجَنَّةَ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللّهِ
فَیَقْتُلُونَ وَیُقْتَلُونَ وَعْداً عَلَیْهِ حَقّاً فِی التَّوْرَاةِ
وَالإِنجِیلِ وَالْقُرْآنِ وَمَنْ أَوْفَى بِعَهْدِهِ مِنَ اللّهِ
فَاسْتَبْشِرُواْ بِبَیْعِکُمُ الَّذِی بَایَعْتُم بِهِ وَذَلِکَ هُوَ الْفَوْزُ
الْعَظِیمُ(111) (سوره توبه)
ترجمه : بیگمان خداوند ( کالای ) جان و مال مؤمنان را به ( بهای ) بهشت خریداری می
کند . ( آنان باید ) در راه خدا بجنگند و بکشند و کشته شوند . این وعده ای است که
خداوند آن را در ( کتابهای آسمانی ) تورات و انجیل و قرآن ( به عنوان سند معتبری
ثبت کرده است ) و وعده راستین آن را داده است ، و چه کسی از خدا به عهد خود
وفاکننده تر است ؟ پس به معامله ای که کرده اید شاد باشید ، و این پیروزی بزرگ و
رستگاری سترگی است .
التَّائِبُونَ الْعَابِدُونَ الْحَامِدُونَ السَّائِحُونَ الرَّاکِعُونَ السَّاجِدونَ الآمِرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّاهُونَ عَنِ الْمُنکَرِ وَالْحَافِظُونَ لِحُدُودِ اللّهِ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِینَ(112) (سوره توبه)
ترجمه : ( از جمله اوصاف این مؤمنان و سائر مسلمانان این است که ) آنان توبه کننده
( از معاصی ) ، پرستنده ( دادار ) ، سپاسگزار ( پروردگار ) ، گردنده ( در زمین و
اندیشمند در آفاق و انفس ) ، نمازگزار ، دستوردهنده به کار نیک ، بازدارنده از کار
بد ، و حافظ قوانین خدا می باشند . ( ای پیغمبر ! ) مژده بده به مؤمنان ( به
چیزهائی که خارج از توصیف و تعریف و به دور از فهم مردمان است ) .
مَا کَانَ لِلنَّبِیِّ وَالَّذِینَ آمَنُواْ أَن یَسْتَغْفِرُواْ لِلْمُشْرِکِینَ
وَلَوْ کَانُواْ أُوْلِی قُرْبَى مِن بَعْدِ مَا تَبَیَّنَ لَهُمْ أَنَّهُمْ
أَصْحَابُ الْجَحِیمِ(113) (سوره توبه)
ترجمه : پیغمبر و مؤمنان را نسزد که برای مشرکان طلب آمرزش کنند ، هرچند که
خویشاوند باشند ، هنگامی که برای آنان روشن شود که ( با کفر و شرک از دنیا رفته
اند ، و ) مشرکان اهل دوزخند .
وَمَا کَانَ اسْتِغْفَارُ إِبْرَاهِیمَ لِأَبِیهِ إِلاَّ عَن مَّوْعِدَةٍ
وَعَدَهَا إِیَّاهُ فَلَمَّا تَبَیَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِلّهِ تَبَرَّأَ
مِنْهُ إِنَّ إِبْرَاهِیمَ لأوَّاهٌ حَلِیمٌ(114) (سوره توبه)
ترجمه : طلب آمرزش ابراهیم برای پدرش ، به خاطر وعده ای بود که بدو داده بود ، ولی
هنگامی که برای او روشن شد که پدرش ( در قید حیات بر کفر اصرار می ورزد و برابر
وحی آسمانی دار فانی را با کفر وداع می گوید ، دانست که او ) دشمن خدا است ، از او
بیزاری جست ( و ترک طلب آمرزش برای وی گفت ) . واقعاً ابراهیم بسیار مهربان و دست
بدعا و فروتن و شکیبا بود .