لَّیْسَ عَلَى الضُّعَفَاء وَلاَ عَلَى الْمَرْضَى وَلاَ عَلَى الَّذِینَ لاَ یَجِدُونَ مَا یُنفِقُونَ حَرَجٌ إِذَا نَصَحُواْ لِلّهِ وَرَسُولِهِ مَا عَلَى الْمُحْسِنِینَ مِن سَبِیلٍ وَاللّهُ غَفُورٌ رَّحِیمٌ(91) (سوره توبه)
ترجمه : بر ناتوانان و بیماران و کسانی که چیزی ندارند که آن را صرف جهاد کنند ( و
با آن خویشتن را برای جهاد آماده سازند ) گناهی نیست ( و عذرشان مقبول و جهدشان
مشکور است ) هرگاه اینان با خدا و پیغمبرش خالص باشند ( و در دینشان شکّ و شبهه ای
نبوده و آنچه در توان دارند از خدا و پیغمبرش دریغ ندارند . آنان در این صورت
نیکوکارند و ) بر نیکوکاران هیچ راهی ( برای سرزنش و گناهکار قلمداد کردنشان )
وجود ندارد . و خداوند دارای مغفرت بیشمار و رحمت بسیار است .
وَلاَ عَلَى الَّذِینَ إِذَا مَا أَتَوْکَ لِتَحْمِلَهُمْ
قُلْتَ لاَ أَجِدُ مَا أَحْمِلُکُمْ عَلَیْهِ تَوَلَّواْ وَّأَعْیُنُهُمْ تَفِیضُ
مِنَ الدَّمْعِ حَزَناً أَلاَّ یَجِدُواْ مَا یُنفِقُونَ(92) (سوره توبه)
ترجمه : همچنین ایراد و گناهی نیست بر کسانی که وقتی به پیش تو آمدند تا آنان را
بر مرکبی سوار کنی ( و به جهاد روانه سازی . ولی ) تو گفتی : مرکبی ندارم که شما
را بر آن سوار کنم . ایشان برگشتند ، در حالی که چشمانشان از غم ( فوت افتخار جهاد
) پر از اشک بود ( و افسوس می خوردند ) چون چیزی نداشتند که آن را صرف جهاد کنند .
إِنَّمَا السَّبِیلُ عَلَى الَّذِینَ یَسْتَأْذِنُونَکَ وَهُمْ أَغْنِیَاء رَضُواْ
بِأَن یَکُونُواْ مَعَ الْخَوَالِفِ وَطَبَعَ اللّهُ عَلَى قُلُوبِهِمْ فَهُمْ لاَ
یَعْلَمُونَ(93) (سوره توبه)
ترجمه : تنها راه ( رخنه و شکنجه ) به روی کسانی باز است که از تو اجازه می خواهند
( در جهاد شرکت نکنند ) در حالی که ثروتمند و قدرتمندند ، ( و می توانند ساز و برگ
جنگ را تهیّه کنند و در میدان نبرد برزمند ) . آنان بدین خوشنودند که با زنان ( و
سالخوردگان و کودکان و بیماران ) باقی بمانند . خداوند دلهایشان را مهر زده است (
چرا که آنان دلهایشان را بر روی حقائق بسته اند و از ترس با ضعیفان در خانه نشسته
اند ) و آنان نمی دانند ( که چه سرانجام بدی و عاقبتِ وخیمی در دنیا و آخرت متوجّه
ایشان به سبب تخلّف از فرمان و عدم شرکت آنان در جنگ است ) .