الَّذِینَ یُنفِقُونَ فِی السَّرَّاء وَالضَّرَّاء وَالْکَاظِمِینَ الْغَیْظَ وَالْعَافِینَ عَنِ النَّاسِ وَاللّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ(134) (سوره آل عمران)
ترجمه : آن کسانی که در حال خوشی و ناخوشی و ثروتمندی و تنگدستی ، به احسان و بذل
و بخشش دست می یازند ، و خشم خود را فرو می خورند ، و از مردم گذشت می کنند ، و (
بدین وسیله در صف نیکوکاران جایگزین می شوند و ) خداوند ( هم ) نیکوکاران را دوست
می دارد .
وَالَّذِینَ إِذَا فَعَلُواْ فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُواْ أَنْفُسَهُمْ ذَکَرُواْ
اللّهَ فَاسْتَغْفَرُواْ لِذُنُوبِهِمْ وَمَن یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللّهُ
وَلَمْ یُصِرُّواْ عَلَى مَا فَعَلُواْ وَهُمْ یَعْلَمُونَ(135) (سوره آل عمران)
ترجمه : و کسانی که چون دچار گناه ( کبیره
ای ) شدند ، یا ( با انجام گناه صغیره ای ) بر خویشتن ستم کردند ، به یاد خدا می
افتند ( و وعده و وعید و عقاب و ثواب و جلالت و عظمت او را پیش چشم می دارند و
پشیمان می گردند ) و آمرزش گناهانشان را خواستار می شوند - و بجز خدا کیست که
گناهان را بیامرزد ؟ - و با علم و آگاهی بر ( زشتی کار و نهی و وعید خدا از آن )
چیزی که انجام داده اند پافشاری نمی کنند ( و به تکرار گناه دست نمی یازند ) .