وَمِنَ النَّاسِ مَن یُعْجِبُکَ قَوْلُهُ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَیُشْهِدُ اللّهَ عَلَى مَا فِی قَلْبِهِ وَهُوَ أَلَدُّ الْخِصَامِ (204) (سوره بقره)
ترجمه : در میان مردم کسی یافته می شود که سخن او در ( باره امور و اسباب معاش )
زندگی دنیا ، تو را به شگفت می اندازد ( و فصاحت و حلاوت کلام او ، مایه اعجاب تو
می شود ) و خدا را بر آنچه در دل خود دارد گواه می گیرد ( و ادّعاء دارد که آنچه
می گوید ، موافق با چیزی است که در درون پنهان می دارد ، و گفتار و کردارش یکی است
) . و حال آن که او سرسخت ترین دشمنان است .
وَإِذَا تَوَلَّى سَعَى فِی الأَرْضِ لِیُفْسِدَ فِیِهَا وَیُهْلِکَ الْحَرْثَ
وَالنَّسْلَ وَاللّهُ لاَ یُحِبُّ الفَسَادَ(205) (سوره بقره)
ترجمه : و هنگامی که پشت می کند و می رود
( و یا به ریاست و حکومتی می رسد ) ، در زمین به تلاش می افتد تا در آن فساد و
تباهی ورزد و زرع و نسل ( انسانها و حیوانات ) را نابود کند ( و با فساد و تباهی
خود ، اقوات و اموال و ارواح را از میان ببرد ) ، و خداوند فساد و تباهی را دوست
نمی دارد .
وَإِذَا قِیلَ لَهُ اتَّقِ اللّهَ أَخَذَتْهُ الْعِزَّةُ بِالإِثْمِ فَحَسْبُهُ
جَهَنَّمُ وَلَبِئْسَ الْمِهَادُ(206) (سوره بقره)
ترجمه : و هنگامی که بدو گفته می شود : از خدا بترس ( و اقوال و افعال برابر دار و
به جای افساد اصلاح کن ) ، عظمت ( و نخوت ، سراپای ) او را فرا می گیرد و ( غرور )
گناه ( او را به بزهکاری وادار ) می کند . پس دوزخ او را بسنده است و چه بد
جایگاهی است .